Non nos olvidamos de Rosalía de Castro

O pasado 24 de febreiro  conmemorábase  o día de Rosalía de Castro, e como coincidiu coas vacacións de entroido, á volta ás clases retomamos os traballos que  xa iniciaramos  antes.
Deixamos  aquí algúns dos debuxos que fixemos, en alusión ao poema de  Rosalía: Castellanos de Castilla....

Neste caso, a seguinte imaxe representa o corazón de Rosalía de Castro e dentro está  un galego que tivo que ir  a Castilla a traballar, que sofre polas malas condicións que había daquela naquelas terras.

Aquí podemos observar a representación do río de Rosalía, porque  Rosalía expresa en todo o seu poema a súa tristeza en bágoas,  tan grandes que  forman un río.

Neste outro debuxo, Rosalía trataría de explicar que cando os galegos ían a  Castilla, maltratábanos e cando volvían viñan como escravos, con moitas feridas. E iso non podía ser!!!!

Neste outro debuxo, exprésase  unha  metáfora, moi propia de Rosalía; que  Rosalía ten moita dor e non quere vivir.... Pídelle a Deus que  a mate porque  xa non soporta a tristeza  porque o seu amado foi para Castilla e  non volveu.

 Representa a todos os galegos nos campos de Castilla  recollendo os cereais nos veráns. Con escasas árbores nos seus campos e montañas e   os cháns longos e  planos, de cor marrón oscuro.

"Que Castela e casteláns

todos nun montón, a eito,

non valen o que  unha  herbiña,

destes nosos campos frescos."

Aquí  represéntase  a  Rosalía moi trise e doída porque non lle gusta a súa vida e pídelle a  Deus que a mate porque xa non quere vivir máis.

Nesta outra imaxe,  a autora quixo representar  como imaxinaba  Rosalía de Castro aos castellanos de Castilla.

 "¡Casteláns de Castela,

tendes corazón de aceiro,

alma coma as penas dura,

e sen entrañas o peito!

A seguinte viñeta expresa a  tristeza que sente Rosalía cando morreu o seu queridiño, e o odio que lles tiñá  aos casteláns de Castela.

Nesta outra representación, semella cando os galegos ían a segar o pan a Castilla, ían sorrindo e cando volvían, viñan morrendo.....

O derradeiro debuxo representa aos traballadores galegos segando o pan en Castela. Estaban nunhas condicións de traballo moi malas, algo moi propio de mediados do século XIX, e que  Rosalía plasmou no seu poema